🔘 Η "ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗ ".

Κατα αρχήν να ζητήσω συγγνώμη   αν η νομική ορολογία που έχω χρησιμοποιήσει στην σύνταξη αυτού του κειμένου είναι λανθασμένη λόγω οτι οι γνώσεις μου στην νομική   είναι περιορισμένες . 

Η Δικαιοσύνη είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση με μεγαλύτερη βαρύτητα για αυτόν που δικάζει παρά για αυτόν που δικάζεται. Αλίμονο αν η συνείδηση του Δικαστή εξαντλείται στην αυστηρή τήρηση του νόμου και τρις αλίμονο αν η τήρηση  του νόμου αντικαθιστά την συνείδηση του δικαστή.  Συνείδηση του Δικαστή νομίζω οτι αποτελεί κατα βάση η ερμηνεία του νόμου πριν την εφαρμογή του, παραδείγματα οι Τσερτσέτης και Πολυζωίδης στην δίκη του Κολοκοτρώνη.

Δικαστήριο Αρχαίας Ηλιαίας.

Δεν είμαι νομικός αλλά μπορώ να αντιληφθώ οτι υπάρχει ενας πλήθος νομολογιών ανωτέρων ή ανωτάτων δικαστηρίων οι οποίες σαφώς απορρέουν απο την διαφορετική ερμηνεία της νομοθεσία αλλά  οχι μόνο. Η διαφορετικότητα αυτή  στην ερμηνευτική των νόμων, πλήν της αυστηρά δικονομικής αντίληψης και

ορθότητας της προβλεπόμενης διαδικασίας για την έκδοση μιας απόφασης, έγγυται κατά το μεγαλύτερο μέρος  και στην διαφορετική συνειδησιακή προσέγγιση των δικαστών και των αποφάσεων τους σε κάθε βαθμίδα της δικαιοσύνης. 

Βλέπουμε στην Δίκη του Χριστού , τον Πιλάτο,  ο οποίος αποτελεί την μεγαλύτερη βαθμίδα δικαιοσύνης της  Ιουδαίας  να επιδυκνύει μεγάλυτερη συνειδησιακή προσέγγιση στην έκδοση απόφασης για ”Σταύρωση ” απο αυτήν που θα ήθελε το Συμβούλιο των Αρχιερέων. 

Ο Πιλάτος ήταν Διοικητής της Ιουδαίας από εξαετίας. 

Τύπος Ρωμαίου της αυτοκρατορικής εποχής, δηλ. με κάποια απομεινάρια της ρωμαϊκής δικαιοσύνης, αλλά γυρεύοντας πρώτα απ' όλα το συμφέρον και την ευχαρίστηση του, ήταν άνθρωπος δεσποτικός, σκληρός και διεφθαρμένος. 

Μισούσε τους Εβραίους, και τους περιφρονούσε για το φανατισμό και την αγριότητά τους όταν επρόκειτο για θρησκευτικό ζήτημα και οι Εβραίοι τον μισούσαν και τον κατηγορούσαν πως ήταν τυραννικός, σκληρός και αισχροκερδής. 

Παρόλα αυτά οταν καλείται να εκδώσει απόφαση για τον Χριστό , η συνείδηση του ( δεν έχει κάποιο συμφέρον ή οφέλεια να αθωώς ει ή να καταδ ικάσει τον Ιησού) τον καλεί να φωνάξει  απο το Πραιτώριο το γνωστό : 

Αθώος ειμί από του αίματος του δικαίου τούτου, υμείς όψεσθε.

Φυσικά σε κάθε περίπτωση η συνείδηση του Δικαστή αν μη τι άλλο δεν δύναται να είναι διαφορετική απο κατηγορούμενο σε κατηγορούμενο θέτοντας κριτήρια ανάλογα του κοινωνικού του status.

H αρχή της Ισονομίας καθίσταται θεμελιώδης λίθος της  συνείδησης του δικάζοντος αλλά και αυτής καθε αυτής της έννοιας της ίδιας της Δικαιοσύνης. 

Ο αρχαίος ημών Λυσίας εις τον ”Υπέρ αδυνάτου λόγο” αναδεικνύει το θέμα έκτοτε:

"οἱ μὲν γὰρ πλούσιοι τοῖς χρήμασιν ἐξωνοῦνται τοὺς κινδύνους, οἱ δὲ πένητες ὑπὸ τῆς παρούσης ἀπορίας σωφρονεῖν ἀναγκάζονται. ”

“Γιατί, οι πλούσιοι βέβαια εξαγοράζουν με τα χρήματα τούς δικαστικούς αγώνες ενώ οι φτωχοί αναγκάζονται, εξαιτίας της φτώχειας που έχουν, να είναι φρόνιμοι.

Λυσίας, Υπέρ Αδυνάτου 17-18 ”

Είθισται μετά απο κάθε απόφαση,  που ας μην πω η απουσία  συνείδησης, αλλά ένεκα της κακοδικία του Δικαστή /ων , να δημιουργηθει η μηνι του δημοσίου αισθήματος . Τότε η δικαιοσύνη προσπαθεί να δείξει την ευαισθησία της και να αποκαταστήσει την προγενέστερη συνειδησιακή της ανεπάρκεια /κακοδικία , χωρίς αυτό να είναι καθόλου κακό. Το αντίθετο μάλιστα, τα λάθη πρέπει να αποκαθίστανται .

Αλλά οπως έλεγε και  ιερός " Αυγουστίνος "

Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο για τη δικαιοσύνη που δεν απονεμήθηκε.