«Η Δικαίωση της Αδικίας».

H υποχώρηση και η ανοχή της αδικίας είναι και αυτή αδικοπραξία. Όπως και η συμφιλίωση και ο εθισμός στην αδικία καταντά «επιβεβαιωτική» πράξη εφαρμογής ενός επικίνδυνου  εθιμικού δικαίου .

Το εθιμικό δίκαιο αποτελείται από κανόνες που αφ' ενός μεν ισχύουν, χωρίς να έχουν τεθεί υποχρεωτικά από την Πολιτεία, αλλά έχουν διαμορφωθεί και επιβληθεί μετά από μακροχρόνια, αδιάκοπη και ομοιόμορφη εφαρμογή από τον ίδιο τον λαό ενός γεωγραφικού τόπου ή χώρας με την προϋπόθεση της απόδοσης σ΄ αυτούς ενσυνείδητης δεσμευτικής ισχύος. Θα πρέπει δηλαδή οι κανόνες αυτοί να εφαρμόζονται επί μακρό χρόνο με "συνείδηση δικαίου" (opinio iuris), υπό την αντίληψη ότι είναι δεσμευτικοί. 

Αυτό είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία η κατ' επέκταση σε μια χώρα ,αφού προσδίδει τον χαρακτήρα ενός ιδιότυπου άγραφου νόμου ο οποίος δεν έχει τον χαρακτήρα του «ιδιώνυμου»,δηλαδή δεν προβλέπει κανενός είδους ποινή. Όταν λοιπόν η ανοχή στην αδικία «ενσαρκώνεται» σε  ένα αποποινικοποιημένο άγραφο νόμο , γίνεται συνήθεια με τα πλέον καταστρεπτικά και επώδυνα αποτελέσματα και ότι ακόμα συνεπάγεται αυτό.

 Είναι αδιανόητο όταν «δικαιώνεται» μια αδικία αλλεπάλληλα και η ίδια αυτή ως αδικοπραξία πλέον, να δημιουργεί «Δίκαιο» .  Αυτονόητα τότε προάγει την αναξιοκρατία και γίνεται ένας  "θεσμός" απειλητικός για την ευνομία ενός κράτους και των πολιτών του.

Η ανακλαστική αντίδραση του πολίτη μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον όντας απογοητευμένος από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα , θα είναι η καταναγκαστική ενστικτώδης ένταξη του σε αυτή την παρανοϊκή πραγματικότητα για λόγους «επιβίωσης» .

Συνεπώς και ο ίδιος εθιμικά πλέον θα ενσωματωθεί ως αναπόσπαστο μέλος μιας «συνεχούς» αδικοπραξίας η οποία θα στρέφεται κατα των συμπολιτών του και τελικά εναντίον του ίδιου του εαυτού του.