“ Ελλάδα: Χώρα βιομηχανικής παραγωγής Νόμων”

Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε παραγωγή νόμων και η τελευταία στη εφαρμογή τους. Ο νόμος Α συμπληρώνεται από το νόμο Β, τροποποιείται με το νόμο Γ και ακυρώνεται με το νόμο Δ .Αυτή  είναι η νομοτελειακή σειρά η οποία επικρατεί στην βιομηχανική παραγωγή μιας ατέλειωτής και τελικά άσκοπης νομοθεσίας.

Ακόμα χειρότερα ένας  ψηφισμένος νόμος ακυρώνεται από ένα πρωτοδικείο ,του οποίου την απόφαση μπορεί να ακυρώσει ένα εφετείο και τελικά να αποφανθεί το ανώτατο δικαστήριο αν τελικά η ψήφιση του νόμου ήταν σωστή  η όχι . Και φυσικά υπάρχουν και χειρότερα όπως π.χ ένας νόμος  ο οποίος έχει ψηφιστεί να μην εφαρμοστεί τελικά ποτέ  και από κανέναν .

Αναμφίβολα αυτό μπορεί να γίνει και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Δύσης, με την προϋπόθεση όμως ότι υπάρχει κενό νόμου  και κατόπιν πλήρως  αιτιολογημένης αποφάσεις του δικαστηρίου. Ιδιαιτέρως δε μόνο για ένα πολύ σοβαρό θέμα  θα κινηθεί  μια τέτοια διαδικασία και όχι για ψύλλου πήδημα. Απλώς εκεί υπάρχει σεβασμός στην νομοθεσία αλλά συγχρόνως αυτή εφαρμόζεται πλήρως ακόμα και στην τελευταία της λεπτομέρεια από το ίδιο το κράτος. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί γίνεται ακριβώς το αντίθετο.

Εδώ και ένας συνταξιούχους ακόμα που δεν μπορεί να λάβει την προβλεπόμενη σύνταξη που του αναλογεί, επειδή κάποιοι δεν θέλουν να σκεφτούν με μία ευρύτερη λογική, αναγκάζεται να καταφύγει στα δικαστήρια για να μπορέσει να πάρει αυτά που δικαιούται. Φυσικά αφήνουμε έξω το κόστος και το χρόνο που θα πάρει για να εκδοθεί μία τελική απόφαση, η οποία εάν είναι υπέρ του προσφεύγοντος το ίδιο το κράτος θα την προσβάλλει και θα προσφύγει στο ανώτερο ή στο ανώτατο δικαστήριο για να μην πάρει ποτέ αυτός ο άνθρωπος σύνταξη του.

Αν είναι οι πολίτες δικομανείς τότε σίγουρα το κράτος κατέχει τα σκήπτρα σ’ αυτόν τον πρωταθλητισμό. Ούτε φυσικά  κανένας πολίτης έχει την διάθεση να βρεθεί σε μια  επίπονη οικονομικώς δικαστική αντιπαράθεση η οποία είναι άγνωστο πότε θα τελειώσει. Και ακριβώς εκεί ο χρόνος δεν δουλεύει για τον πολίτη αλλά για το «σύννομο» υποτίθεται Κράτος. 

Νόμους δόξα τω Θεώ έχουμε τόσους που μπορούμε να δανείσουμε και σε άλλους , ανθρώπους να τους εφαρμόσουν δεν έχουμε.