Οταν οι Έλληνες Καθολικοί πολεμούν

Υπάρχει μια αντίληψη οτι στους εθνικούς  αγώνες της Ελλάδα πολέμησαν και μαρτύρησαν  μόνο όσοι ηταν Έλληνες Ορθόδοξοι. Ο υπερασπιστής όμως του Ρούπελ Ταγματάρχης (ΠΖ) Γεώργιος Δουράτσος ,ο άνθρωπος που είπε «τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται» και οι Γερμανοί του απέδωσαν τιμητικό «παρουσιάστε»,ήταν Καθολικός απο την Σύρο.

Η άποψη αυτή είναι εντελώς λανθασμένη , και έχουν πάρει μέρος στους εθνικοαπλευθερωτικούς αγώνες και Έλληνες καθολικοί καθώς και το καθολικό ράσο πολλές φορές βάφτηκε με αίμα. Η Σύρος ιδιαίτερα , έδωσε πολλές ψυχές στο πεδίο των μαχών απο καθολικούς δεσπότες , ιερείς , Έλληνες αξιωματικούς και απλούς στρατιώτες .Υπάρχουν αξιόλογα στοιχεία που μπορεί να συλλέξει κανείς οπως άλλωστε έκανα και εγώ απο την εργασία του Παναγιώτη Κουλουμπή ο οποίος εχεις ασχοληθεί με το θέμα.

Πρώτος απο όλους και ιδιαίτερη μορφή ο  Επίσκοπος Σύρου Ιωάννης-Ανδρέας Κάργας  .Οι πιέσεις που ασκήθηκαν στους καθολικούς ποιμενάρχες των Κυκλάδων, που αντιμετωπίσθηκαν ως εκπρόσωποι ξένης δύναμης (του πάπα της Ρώμης που κάθε τόσο προσπαθούσε να συνενώσει τους ευρωπαίους χριστιανούς κατά των Οθωμανών) ήσαν αφόρητες. Κατά την επιδρομή των Τούρκων στο νησί το 1617, υπό την ηγεσία του Καπουδάν Πασά Αλή Τσελεπή, αιχμαλωτίστηκε μαζι του κάτοικοι του νησιού που κατέφυγαν έντρομοι στο Κάστρο στην Απάνω Μεριά αναζητώντας καταφύγιο. . Ο Καπουδάν πασάς πρότεινε στον αλυσοδεμένο επίσκοπο την εξαγορά της ζωής τους με την καταβολή χρηματικού ποσού ή την αποδοχή αλλαγής της πίστης τους. Ο επίσκοπος απάντησε «όχι, πέστε του να με κάμει ότι θέλει».Οι Τούρκοι τον  κρέμασαν στος 17/10/1617 στο κατάρτι επάνω στη ναυαρχίδα του Αλή Τσελεπή μέσα στο λιμάνι της Σύρου και έμεινε εκεί μερικές ήμερες πριν τον κατεβάσουν μεχρι που μύριζε το άταφο πτώμα. Μαζι του απαγχονίστηκε και ο καθολικός  ιερέας Μιχέλης Γουτζίνος ενω 300 Συριανοι πάρθηκαν σας σκλάβοι μαζι με τον Τούρκικο στόλο .

Ο ιερέας Δον Ιωάννη Δαλέζιος  (Σύρος, Φεβρουάριος 1856 – Βόλος, 18 Μαρτίου 1898) ο Εθνομάρτυρας  στον αγώνα κατά των Τούρκων, εφημέριος της καθολικής εκκλησίας του Βόλου. Τον δολοφόνησαν οι Τούρκοι επειδη συνέδραμε τους αγωνιστές για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας καθώς με την έναρξη των εχθροπραξιών μετέβη στο μέτωπο της Μελούνας εμψυχώνοντας τους στρατιώτες, ενώ συνόδευε τους τραυματίες των μαχών στην Λάρισα και στο Βόλο φροντίζοντάς τους. Αφορμή υπήρξε η δοξολογία  που έκανε στην καθολική εκκλησία για την διάσωση του Βασιλιά Γεωργίου όπου συμμετείχαν καθολικοί και ορθόδοξοι στον καθολικό ναό, επειδη ο Μητροπολίτης Δημητριάδας δεν μπορούσε να πάρει άδεια απο τους Τούρκους για να κάνει δοξολογία.

Σε αυτήν  την δοξολογία έβγαλε πύρινους λόγους για να αποχωρήσουν οι Τούρκοι απο την Θεσσαλία. Λιγο ενωρίτερα τον Φεβρουάριο του 1897,όταν έγινε γνωστή η απόβαση ελληνικών δυνάμεων υπό την αρχηγία του Τιμολέοντα Βάσσου, στον όρμο του Κολυμπαρίου κοντά στα Χανιά, έψαλε από κοινού με τον ορθόδοξο μητροπολίτη Δημητριάδος Γρηγόριο, δοξολογία στην ορθόδοξη Μητρόπολη. Άφησε την ψυχή του δολοφονημένος στο δωμάτιο του στις 18 Μαρτίου 1898.

Ο καθολικός Επίσκοπος Σύρου Αντώνιος-Γρηγόριος Λ. Βουτσίνος υπήρξε ενας ακόμα αντιστασιακός ιερέας στον πόλεμο του 1940 . Σε μία επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Ελληνικής Κυβερνήσεως την 1/11/1940 γράφει μεταξύ άλλων.

«Σήμερον υπέρ ποτέ είμεθα υπερήφανοι επειδή ονομαζόμαστε Έλληνες εφόσον η Ελλάς, όπως και κατά το παρελθόν, ίσταται εις το ύψος της αποστολής αυτής ως πατρίδος της ελευθερίας και του πολιτισμού. Η Ισχύς μας είναι το δίκαιον μας, η προσήλωσης ημών εις την ελευθερίαν και η αγάπη προς την πατρίδα.» 

Ο επίσκοπος Σύρου αποτέλεσε εξ αρχής στόχο των Γερμανών  αφού πληροφορήθηκαν ότι ο συριανός ιεράρχης είχε προσευχηθεί δημοσίως υπέρ της τελικής νίκης των συμμαχικών όπλων κατά τη διάρκεια της επετείου του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, ενώ είχε δεηθεί υπέρ των νεκρών του πολέμου και υπέρ των αγωνιζομένων Ελλήνων της Μέσης Ανατολής.Οι Γερμανοί είχαν πληροφορίες οτι οπλοφορούσε και διευκόλυνε την μεταφορά στρατού  στην Μ.Ανατολή .

Στις 20/11/1943 μετά από πληροφορίες καταδοτών στις γερμανικές Αρχές για εγκατάσταση πομπού στην επισκοπική κατοικία, οι Γερμανοί συνέλαβαν τον συριανό επίσκοπο και τον μετέφεραν σιδεροδέσμιο στην Αθήνα στα κρατητήρια της οδού Μέρλιν και εν συνεχεία στις φυλακές Αβέρωφ στα κελιά των βαρυποινιτών.

Λόγω της αντιστασιακής του δράσης και της εναντίωσής του στην ιταλοποίηση της Σύρου καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, γεγονός το οποίο αντιμετώπισε με ακατάβλητο θάρρος. Τελικά μετά από τις αδιάκοπες ενέργειες του Γερμανού φίλου του ιερομονάχου Ριχάρδου φον Λάμπελ τον Φεβρουάριο του 1944 η ποινή του μετατράπηκε σε περιορισμό του στη μονή Ασσομψιονιστών της Αθήνας. 

Αμέσως μετά την απελευθέρωση, τιμώντας την αντιστασιακή του δράση η Πολιτεία διέθεσε πολεμικό σκάφος για τη μεταφορά του στη Σύρο, όπου σύσσωμη η τοπική κοινωνία τον υποδέχτηκε και τον συνόδευσε στον μητροπολιτικό ναό.

Κατά την πανηγυρική δοξολογία προαισθανόμενος τον εμφύλιο σπαραγμό που ερχόταν κάλεσε τους Έλληνες να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές τους και να εργαστούν για την ειρήνη και την ευημερία.

Τώρα για τον ηρωικό καθολικό Συριανό ταγματάρχη  (ΠΖ) Γεώργιο Δουράτσο, τι να πει κανείς ? Ο άνθρωπος που πραγματικά ρεζίλεψε τον Χίτλερ . Ο αξιωματικός που φρενάρισε τις δυνάμεις του Άξωνα και ξεφτίλισε στην ουσία τις αεροπορικές επιθέσεις της Luftwaffe οταν η Αθήνα είχε ήδη συνθηκολογήσει . Δεν μπορούσε να πεισθεί ο Δουράτσος οτι ο Τσολάκογλου ειχε υπογράψει την παράδοση της Ελλάδας και συνέχισε να πολεμάει στο Ρουπέλ. Ήταν ο τελευταίος Διοικητής των οχυρών που δίδαξε στους κατακτητές  οτι : 

”Τα οχυρά δεν παραδίδονται , καταλαμβάνονται”.  

Υπήρξε ο Έλληνας αξιωματικός που πρός τιμήν του ,ακόμα και οι Γερμανοί παρουσίασαν όπλα κατα την αποχώρηση του απο το Ρούπελ.

 

Όπως λεει και ο Παναγιώτης Κουλουμπής όταν  οι Συριανοί Αποφασίσουν να αντισταθούν στους κατακτητές δεν αστειεύονται.

Επίσκοπος Σύρου Ιωάννης-Ανδρέας Κάργας (1560 – 1617 ) – Δον Ιωάννης Δαλέζιος (1856-1898) – Επίσκοπος Σύρου Αντώνιος-Γρηγόριος Λ. Βουτσίνος (1891 – 1968) – Ταγματάρχης (ΠΖ) Γεώργιος Δουράτσος (1894 – 1981) και άλλοι λιγότερο γνωστοί αλλά εξ ισου Μεγάλοι και σημαντικοί στην φιλοπατρία και στην προσωπική θυσία για την Ελλάδα.

Για όλους αυτούς που γνωρίζουμε αλλά και για όσους δεν γνωρίζουμε , για όλους τους καθολικούς αδελφούς και συμπατριώτες μας που θυσιάστηκαν πολεμώντας  ο καθένας με τον τρόπο του, ας πούμε μια προσευχή της καθολικής εκκλησίας που απευθύνεται στην Θεοτόκο ,ως ελάχιστη τιμη στην μνήμη τους.

”Χαίρε Δέσποινα, Μήτηρ ελέους, ζωή, γλυκύτης και ελπίς ημών, χαίρε! Προς Σε φωνάζουμε εμείς, τα εξόριστα παιδιά της Εύας. Προς Σε αναστενάζουμε, θρηνούντες και κλαίοντες σε αυτή την κοιλάδα των δακρύων. Συ, λοιπόν, συνήγορέ μας, στρέψε προς εμάς τα ευσπλαχνικά Σου μάτια και μετά από αυτή την εξορία, δείξε μας τον Ιησού, τον ευλογημένο καρπό της κοιλίας Σου”. 

Ο Θεός να τους αναπαύει όλους .