Νέα κρίση στην Ευρώπη.

Κρίση μετά από κρίση πιάνει την Ευρώπη.  Εν τω μεταξύ, το υψηλό επίπεδο χρέους σε χώρες της ΕΕ όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία έχει υποχωρήσει στο παρασκήνιο.  Αλλά τώρα η Ευρωπαική ένωση έχει αναλάβει το πρόβλημα.

 

Η Ιταλία στενάζει κάτω από ένα βαρύ χρέος

 Στα τέλη του 2021, η Ελλάδα, η Ιταλία και η Πορτογαλία είχαν το υψηλότερο βουνό χρέους σε σύγκριση με την οικονομική τους ισχύ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, ΑΕΠ).  Ωστόσο, αν δεί κανείς τις απόλυτες τιμές, το βουνό της Ρώμης (2.678 δισεκατομμύρια ευρώ) είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα για την ευρωζώνη.

 Τα βουνά του χρέους στην ΕΕ είναι πολύ υψηλότερα από ό,τι επιτρέπουν τα κριτήρια του Μάαστριχτ Εθνικό χρέος, 2021, ως ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος

 Ωστόσο, οι χώρες με το κοινό νόμισμα ανέλαβαν το 1992 (ή όταν εντάχθηκαν στη νομισματική ένωση) να μην αφήσουν το χρέος τους να αυξηθεί πάνω από το 60 τοις εκατό του ΑΕΠ.  Σε περίπτωση υπέρβασης αυτού του ορίου, η διαφορά πρέπει να μειώνεται κατά ένα εικοστό κάθε χρόνο.

Κατά συνέπεια, οι επαίοντες της Ε.Ε  δεν ήταν ευχαριστημένοι με αυτές τις προδιαγραφές της Ρώμης για πολύ καιρό.  Επιπλέον, το πλαίσιο του Μάαστριχτ γίνεται όλο και πιο περίπλοκο με τα χρόνια και ως απάντηση στις χρηματοπιστωτικές και κρατικές κρίσεις χρέους.

 Στη συνέχεια, το 2020, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η Επιτροπή ανέστειλε προσωρινά τους κανόνες για να επιτρέψει στις χώρες να υποστηρίξουν πλήρως τους πολίτες τους.  Τώρα οι κανόνες υποτίθεται ότι θα τεθούν ξανά σε ισχύ το 2024.

 Η Επιτροπή σκοπεύει να αδράξει την ευκαιρία και να αναθεωρήσει τους κανόνες εκ των προτέρων.  Την Τετάρτη παρουσίασε μια πρώτη δήλωση για την κατάσταση.

 Το βασικό πρόβλημα παραμένει άλυτο

 Αυτό επιτρέπει τρία συμπεράσματα.  Πρώτον, οι αναθεωρημένοι δημοσιονομικοί στόχοι δεν είναι πραγματικά "απλοί".  Δεύτερον, δίνουν περισσότερο χρόνο στις υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία για απομόχλευση.  Και τρίτον, το βασικό πρόβλημα παραμένει άλυτο.

 Συγκεκριμένα, οι χώρες δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ενιαία.  Αντίθετα, κάθε χώρα διαπραγματεύεται ένα τετραετές σχέδιο με την Επιτροπή.  Αυτό περιέχει ένα είδος ανώτατου ορίου για τις κρατικές δαπάνες, τις μεταρρυθμίσεις και τις επενδύσεις.  Η Επιτροπή και το Συμβούλιο των κρατών μελών ελέγχουν τη συμμόρφωση με αυτά τα σχέδια σε ετήσια βάση.  Οι αποκλίσεις επιφέρουν κυρώσεις.

 Επιφανειακά, η Κομισιόν θέλει να μειώσει το υψηλό επίπεδο χρέους «ρεαλιστικά, σταδιακά και μόνιμα».  Με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να επιτευχθούν ή να επιτευχθούν οι αμετάβλητοι στόχοι που ορίζονται στις συνθήκες της ΕΕ για πλεονάσματα δαπανών το πολύ 3% του ΑΕΠ και μέγιστο χρέος 60% του ΑΕΠ.