Πολυτεχνείο - μια υπόθεση για "Βλάχους"

Το 1836 με διάταγμα του Όθωνα ιδρύεται μια σχολή που λειτουργούσε μόνο τις Κυριακές και εξειδίκευε τεχνίτες οπως μαστόρους, οικοδόμους, αρχιμαστόρους. 

Είναι πολυ σημαντικό οτι ακόμα και για ειδικότητες οπως είναι οι οικοδόμοι , οι χτίστες κλπ , προβλέπεται να έχουν γνώσεις πράγμα που σήμαινει οτι θα υποβάλλονταν οι ενδιαφερόμενοι σε εκπαίδευση για να ασκήσουν το επάγγελμα τους , είναι ισως οι πρώτες επαγγελματικες πιστοποιήσεις του ελληνικού κράτους . Η βασική σκέψη ήταν να υπάρχει ενα είδος άδειας για κάθε επάγγελμα . Η ιδέα βασίστηκε στον Βαυαρικό τρόπο εξέλιξης των επαγγελμάτων με την ελπίδα οτι θα τελεσφορούσε και στην Ελλάδα.

Έτσι ξεκίνησε σταδιακά και από εκεί προήλθε το σημερινό Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το σχολείο αυτό λειτούργησε με την αρχική μορφή του μέχρι το 1843. Μετά το σύνταγμα του 1844, το σχολείο διαμορφώθηκε σε ίδρυμα, όπου η παράδοση μαθημάτων ήταν πια καθημερινή και χωρίστηκε σε δύο τμήματα:
Α)Βιομηχανικών Τεχνών Β) Καλών Τεχνών

Η ανέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια υπόθεση που χρειάστηκε οικονομική βοήθεια μεγάλη και ασφαλώς ήταν αδύνατον το Ελληνικό κράτος να ανταπεξέλθει . Έτσι αυτοί που βοήθησαν και συνέδραμαν ήταν οι Γεωργίος Aβέρωφ, N. Στουρνάρης , E. Tοσίτσα, των οποίων η γενέτειρα ήταν το Mέτσοβο και όλοι ήταν Βλάχοι. Προκαλεί κατάπληξη σε όσους θα προσπαθήσουν να ερευνήσουν τους μεγάλους ευεργέτες και δωρητές του νεοελληνικού κράτους: Θα διαπιστώσει πως όλοι σχεδόν οι Μεγάλοι Ευεργέτες είναι Βλάχοι. Και αυτή η κατάπληξη είναι που οδήγησε τον (Βλάχο) δημοσιογράφο Νικόλαο Μέρτζο να τονίσει: «Βλάχοι όλοι περίπου οι Μεγάλοι Εθνικοί ευεργέτες πλην του Συγγρού».

Εξαιτίας ότι οι αναγείροντες το Πολυτεχνείο ήταν Βλάχοι εκ Μετσόβου για αυτο τελικά επονομάστηκε και Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1862, άρχισε η κατασκευή του κτιρίου το οποίο σήμερα ονομάζεται Κτήριο Αβέρωφ από τον αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυταντζόγλου. Το 1870, ο Γεώργιος Αβέρωφ, λόγω των δαπανών που χρειαζόταν η κατασκευή του κτιρίου, συγχρηματοδότησε τις εργασίες. Ο Καυταντζόγλου παραιτήθηκε από την επίβλεψη της κατασκευής την ίδια χρονιά, λόγω των αυθαιρεσιών της επιτροπής κατασκευής του κτιρίου. Το 1873 εγκαταστάθηκε στα μισοτελειωμένα ακόμη κτίρια της οδού Πατησίων.

Ο Νικόλαος Στουρνάρης στη διαθήκη του κληροδότησε στο Ελληνικό Δημόσιο και σε κοινοφελείς οργανισμούς ενάμιση εκατομμύριο χρυσές δραχμές της εποχής. Τα χρήματα διατέθηκαν για την ανέγερση και λειτουργία σχολείων και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων στην Αθήνα, στο Μέτσοβο και στην Αλεξάνδρεια. Περισσότερα από 100.000 τάλιρα αποδόθηκαν για τη σύσταση του Πολυτεχνείου στην Αθήνα. Το ποσό αυτό διπλασίασε αργότερα ο Μιχαήλ Τοσίτσας και το συμπλήρωσε ο Γεώργιος Αβέρωφ. Με τις δωρεές αυτών ανθρώπων άλλαξε ριζικά το σκηνικό της τεχνικής εκπαίδευσης στη χώρα μας.
Τόσο ήταν το πάθος του για την ανέγερση του Πολυτεχνείου, που στη διαθήκη του επιστρέφει την προίκα που πήρε από τη γυναίκα του, με ρητή όμως εντολή να διατεθεί για την αποπεράτωση του Πολυτεχνείου! Όριζε επίσης στη διαθήκη του πως ότι περισσέψει από τη διάθεση της περιουσίας του, να δοθεί και αυτό για το Πολυτεχνείο.

Όσον αφορά τον Μιχαήλ Τοσίτσα στην διαθήκη του άφησε μεγάλα ποσά για την αρωγή των φτωχών καθώς και την ενίσχυση νοσοκομειακών, εκκλησιαστικών και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Μεταξύ αυτών επισημαίνουμε τις δωρεές σημαντικών ποσών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Αρσάκειο και το Πολυτεχνείο. Μετά τον θάνατό του η σύζυγός του Ελένη συνέχισε το φιλανθρωπικό του έργο προσφέροντας σημαντικά ποσά σε εκπαιδευτικά και φιλανθρωπικά ιδρύματα καθώς και για το κτίσιμο και την αποπεράτωση του Πολυτεχνείου των Αθηνών.

Ο,τι και να πούμε το Πολυτεχνείο είναι μια εντελώς βλάχικη υπόθεση .

Ο Victor Berard στο έργο του “La Turqie et l’ Hellenisme Contemporain” Paris 1896 είχε σημειώσει : «Εδώ και πενήντα χρόνια οι Βλάχοι δούλεψαν για να γίνουν κάθε μέρα περισσότερο Έλληνες και για να σκορπίσουν γύρω τους την ελληνική πίστη. Υπήρξαν οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του Γένους. Κληροδότησαν τα πιο όμορφα δώρα, έκτισαν για τον ελληνικό λαό τα πιο όμορφα οικοδομήματα, θεμελίωσαν στην Αθήνα τα ομορφότερα φιλανθρωπικά και εκπαιδευτικά κτίρια του ελληνικού κόσμου».