‘‘ Το Δίκαιο της Τουρκίας’’

Η Τουρκία έχει ένα περίεργο σκεπτικό σαν χώρα, θεωρεί ότι ακόμα και αν έχει υφαρπάξει το οτιδήποτε στο παρελθόν και το οποίο φυσικά δεν ήταν  δικό της , αυτό δικαιωματικά της ανήκει στο διηνεκές . Δεν έχει καμία δυσκολία να χαρακτηρίσει ως τρομοκράτη αυτόν που είτε κάποια στιγμή κατόρθωσε να απελευθερωθεί από την κυριαρχία της είτε προσπαθεί να το κάνει τώρα.

Έχει «συντάξει» ένα δικού της τύπου Εθιμικού   Δίκαιο   το οποίο ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα, ενώ έχει πειστεί και η ίδια ακόμα οτι είναι πάντοτε αδικημένη. Εξαυτού ορμώμενος και ο Ακάρ  κατηγόρησε πρόσφατα την Ελλάδα ότι είναι αυτή η οποία επί 200 χρόνια επιβουλεύεται το έδαφος άλλων χωρών, είναι αυτή η οποία έχει αναθεωρητική πολιτική γιατί κατόρθωσε να τριπλασιάσει το μέγεθος της από το 1821 και μετά. Δηλαδή η Ελλάδα δεν θα ήταν αναθεωρητική δύναμη εάν  είχε παραμείνει υπόδουλη  , δεν είχε απελευθερωθεί  ποτέ από  αυτήν και παρέμενε αναπόσπαστο τμήμα της κατα πάντα και δια πάντα.

Η Τουρκία δεν μπορεί επουδενί να αντιληφθεί ή πεισματικά αρνείται να αντιληφθεί  ότι τα εδάφη τα οποία έχει προσαρτήσει δια της βίας  σε αυτήν έχουν νόμιμους ιδιοκτήτες  οι οποίοι τα στερήθηκαν και οι οποίοι θα έχουν πάντοτε ως σκοπό τους να τα επανακτήσουν . Απέχει πλήρως από την σκέψη ότι  εξ ορισμού αυτοί οι οποίοι τα απώλεσαν τους ανήκαν και τους ανήκουν . Παραγνωρίζει την δική της τρομοκρατία και βαπτίζει τρομοκράτες τους άλλους οι οποίοι δεν ζητούν τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο, η έννοια όμως αυτού του αυτονόητου για την Τουρκία είναι μία έννοια ακατανόητη . 

Η εκπόρθηση και η κατάληξη ξένων εδαφών κατά την άποψή της δημιουργεί πλήν του προαναφερθέντος αυτοσχέδιου Εθιμικού Δικαίου και ένα επιπλέον  «Δίκαιο» ,της νομής και κατοχής ,  ένα   ιδιότυπο τύπο αυτοτελούς Δικαίου δικής της εμπνεύσεως το οποίο ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πόσο μάλλον να καταλύσει.  Ασφαλώς και πρόκειται καθ ολοκληρία  για την εφαρμογή  του Δικαίου  της πυγμής!

Αυτή ακριβώς την πολιτική ακολουθεί η Τουρκία πολύ νωρίτερα από την Άλωση  της Κωνσταντινουπόλεως, δηλαδή από το 1200 περίπου όταν άρχισε να γίνεται μία επεκτατική δύναμη. Ο φόβος της Τουρκίας είναι ένα ότι δεν έχει δικό της πατρογονικό χώρο , βρίσκεται εγκατεστημένη σε ξένα εδάφη  και ότι στην πραγματικότητα δεν έχει πατρίδα. Από μόνο του αυτό έχει μετατραπεί επί αιώνες σε ψυχωτικό καταναγκασμό , μια αγωνία θα μπορούσε να πει κανείς αφού υπάρχει πάντοτε η αίσθηση της ανασφάλειας. Όλα αυτά σε συνδυασμό με μία επαπειλούμενη διχοτόμηση ή τριχοτόμηση της από τις αρχές του 1900 , της έχουν  επιβάλει μια συμπεριφορά υπό το κράτος ενός απίστευτου πανικού όποιος την οδηγεί σε παρανοϊκές πολιτικές αντιδράσεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Κεμάλ το 1923 αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα από την Κωσταντινούπολη στην Άγκυρα, είχε καταλάβει ότι εάν κάποια στιγμή γινόταν μία διάσπαση  της Τουρκίας η Κωνσταντινούπολη  ήταν σε μέρος επισφαλές, δηλαδή χανόταν η πρωτεύουσα .

Αυτός είναι  ο βασικός λόγος που η Τουρκία προβαίνει συχνά σε εθνοκαθάρσεις  και γενοκτονίες, θέλει  να εκριζώσει  οτιδήποτε είναι αυτόχθον σε μία περιοχή , να το εξαφανίσει για να μην καθίσταται αυτό πλέον απειλή εναντίον της. 

Όλα αυτά την ώθησαν στην δημιουργία ενός άγραφου  «Δικαίου» το οποίο αποτελεί περισσότερο αυτοσχεδιασμό χωρίς να έχει το παραμικρό νομικό έρεισμα σε σχέση με το Διεθνές Δίκαιο και διαμέσου αυτού  να μπορεί να υπερασπίζεσαι τις δικές τις απόψεις κατά τον παιδαριώδη τρόπο με τον οποίο τις υπερασπίζεται. Ένα τρόπος οποίος αν μη τι άλλο είναι εξαιρετικά επικίνδυνος.