“Γερμανία : Η φάκα και το τυρί”

Ένας από τους κύριους λόγους που η Ελλάδα έφτασε στη χρεοκοπία ήταν ότι ποτέ δεν έγιναν επενδύσεις. Κυρίως δε γιατί δεν υπήρχε πρωτογενής παραγωγή και είχαμε αρκεστεί το μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ να το αντλούμε από την παροχή υπηρεσιών. 

Αναμασούσαμε την καραμέλα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική διότι έχει ακριβά μεροκάματα. Σάμπως  η Γερμανία είχε φθηνότερα, ή η Ελβετία η οποία έχει από τα πλέον ακριβά κόστη εργασίας δεν είναι ανταγωνιστική  ; Για να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο Ελβετία δεν σημαίνει μόνο τράπεζες, σημαίνει και φαρμακοβιομηχανία , σοκολατοποιία  , ωρολογοποιία ,τεχνολογία και πολλά άλλα.  Απλώς τα κράτη αυτά επένδυσαν  στην ανταγωνιστική τους ισχύ  μειώνοντας έτσι τα κόστη παραγωγής τους.

Τα χρήματα  τα οποία  δόθηκαν στην Ελλάδα υπό τη μορφή πακέτων στήριξης από την ευρωπαΐκή ένωση , και τα δάνεια που αντλήθηκαν από τις ελληνικές τράπεζες αντί να οδηγηθούν στην αύξηση της επιχειρηματικότητας και τον ανταγωνισμό , χρησιμοποιήθηκαν σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον σκοπό για τον οποίο δόθηκαν.

Τα διάφορα συνθετικά της λέξης δάνειο όπως εορτοδάνειο, μετοχοδάνειο  διακοποδάνειο κ.λ.π. , ήταν στην πρώτη γραμμή προσφοράς και ζήτησης μεταξύ τραπεζών και καταναλωτών . Η παγκόσμια διατραπεζική ρευστότητα  εκείνη την εποχή ήταν τόσο μεγάλη που οι τράπεζες ήθελαν να τη διοχετεύσουν με οποιονδήποτε  τρόπο λαμβάνοντας ακόμα και τα πιο εξωφρενικά ρίσκα.

Αυτός ο παραλογισμός  δεν εστιάστηκε μόνο στους καταναλωτές αλλά , επεκτάθηκε με την ίδια απερισκεψία και προς τον επιχειρηματικό κόσμο. Η λέξη ανάληψη κινδύνου είχε γίνει εντελώς άγνωστη για το τραπεζικό σύστημα και αυτό που κυριαρχούσε  ήταν η παροχέτευση  του χρήματος στην αγορά.

Εξάλλου ήταν και μια προσοδοφόρα διαδικασία και για τις ίδιες αφού δανείζονταν από την διατραπεζική αγορά με επιτόκια από ένα έως 1-1,20% , και επαναδάνειζαν  τα ίδια χρήματα με επιτόκια που κυμαινόταν από 5%  έως 20%. 

Επιχειρήσεις και καταναλωτές λάμβαναν χρήματα  αφειδώς χωρίς καμία ουσιαστική αξιολόγηση. Φάκελοι κλειστοί  με ήδη  εγκεκριμένες  πιστωτικές κάρτες αποστέλλονταν καθημερινώς  κατά εκατοντάδες σε πολίτες οι οποίοι δεν είχαν κάνει αίτηση για την έκδοση τους.Ακόμα και τηλεφωνικές κλήσεις  γινόταν επί 24ώρου βάσεως για ένα ήδη εγκεκριμένο δάνεια   προς οιονδήποτε  χωρίς ποτέ αυτός  να έχει υποβάλλει σχετικό αίτημα.

Έτσι άρχισε ένας εξωφρενικός μαραθώνιος δανεισμού και όταν κάποιες στιγμές δημιουργόταν αδιέξοδο απο τον δανειολήπτη, υπήρχε η δυνατότητα αποπληρωμής του δανείου δια της μεθόδου  ενός νέου δανεισμού για να εξοφληθεί το παλαιότερο δάνειο. Σε  τέτοια παράνοια είχε φτάσει κατάσταση ώστε οι τράπεζες ανταγωνιζόταν η μία την άλλη ποια θα επαναχρηματοδοτήσει  ένα δάνειο το οποίο ήδη δεν εξυπηρετείτο.

Φυσικά ο πρωταθλητής όλης αυτής της διαδικασίας ήταν το ίδιο το κράτος, το οποίο επί 40 χρόνια σχεδόν δανείζεται χρήματα τα οποία γνωρίζει εκ προοιμίου ότι δεν μπορεί να τα επιστρέψει. Και όταν το κράτος δεν μπορεί να επιστρέψει τα χρήματα που έχει δανειστεί ,τότε με μαθηματική ακρίβεια κανείς δεν μπορεί να εξοφλήσει  ομοιοτρόπως και τις προσωπικές  του οφειλές. Δεν χρειάζεται θεογνωσία για να καταλάβει κανείς ότι όταν πτωχεύει το κράτος υποχρεωτικά πτωχεύει και ο πολίτης.

Η Γερμανία είχε βάλει όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα τις φτωχότερες  χώρες μέσα σε μια διαδικασία η οποία λειτούργησε ως μπούμερανγκ εναντίον τους. Από τη μία πλευρά πρωτοστατούσε να διατηρηθούν τα επιτόκια χαμηλά ,από την άλλη αποκόμιζε τεράστια   οφέλη γιατί μπορούσε να πουλά τα δικά της προϊόντα σ’ αυτούς που είχαν απρόσκοπτη και επιπόλαιη πρόσβαση στον δανεισμό . Με αυτό τον τρόπο αποκόμιζε τεράστια πλεονάσματα τα οποία δεν ήταν τίποτε άλλο από τα ελλείμματα που δημιουργούσαν οι φτωχότεροι . Δεν ήταν τυχαία η ευκολία με την οποία η Γερμανία αποδεχόταν την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση , ακόμα και κρατών που δεν πληρούσαν ούτε τα πιο στοιχειώδη κριτήρια . Ο απώτερος στόχος ήταν το «μαγαζί» να γεμίσει κόσμο.

Όλοι είχαμε δει το τυρί  αλλά κανένας δεν είχε δει την φάκα