‘‘ Ο Μαρτίκας η Βρισηίδα και η Ελλάδα του Σασμού.’’

Κουράστηκε ο κόσμος, κουράστηκε πολύ, απογοητεύτηκε και η μόνη του διέξοδος είναι  πια η τηλεόραση το ταμπλετ και το κινητό. Δεν είναι μόνο  η απαξίωση και ο ξεπεσμός μιας κοινωνίας, είναι τα αδιέξοδα τα οποία «πλακώνουν» τον κάθε άνθρωπο σήμερα ο όποιος καλείται  να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο όγκο προβλημάτων για την στοιχειώδη επιβίωση του και μόνο.

Δικαιολογημένα δεν υπάρχουνε πλέον ενδιαφέροντα ,  αυτό το τεράστιο νέφους το οποίο έχει επισκιάσει τα πάντα, το νέφος μιας αγωνίας για το αύριο και η απροσδιόριστη αναμονή του απρόβλεπτου γεγονότος έχουν συντείνει ώστε κάθε δημιουργικό ενδιαφέρον να έχει παραγκωνιστεί η καλύτερα να έχει ταφεί. Η αλήθεια είναι πως η τηλεόραση χάιδευε πάντα   την πνευματική  αδράνεια και μπορείτε πολύ εύκολα να δείτε πώς ενσωματώνεται ο τηλεθεατής στην τηλεόραση με την έννοια ότι η τηλεόραση είναι ένας μονοκεντρικός πομπός (unicentre emitter) με ένα παθητικό, διασκορπισμένο κοινό.

Oι άνθρωποι έχουν τεράστιες δυνατότητες. Οι περισσότεροι μπορούν να καταφέρουν σπουδαία πράγματα αν έχουν αυτοπεποίθηση ή διακινδυνεύσουν

 όσο χρειάζεται. Κι όμως, δεν το κάνουν. Αντίθετα, κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και αντιμετωπίζουν τη ζωή σαν να πρόκειται να διαρκέσει για πάντα. Από τότε που έχουμε τηλεόραση στο σπίτι, γευματίζουμε όλοι από την ίδια μεριά του τραπεζιού, όπως στον Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι. Υπάρχει μια τρομακτική στατιστική: περισσότεροι άνθρωποι ψηφίζουν στο ριάλιτι «American Idol» παρά στις αμερικανικές εκλογές.

Η τηλεόραση είναι μια εφεύρεση που σου επιτρέπει να διασκεδάζεις στο σαλόνι σου με ανθρώπους που δεν θα δεχόσουν ποτέ στο σπίτι σου.

Κι αν όλα αυτά συνέβαιναν πριν , τώρα που η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί εντελώς, τώρα που υπάρχει μια γενική κατάθλιψη τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα χειρότερα. Τελικά το ερώτημα είναι μήπως η οικονομική απαξίωση την οποία βιώνουμε τώρα, όχι μόνο εμείς αλλά και γενικότερα η Ευρώπη ολόκληρη, προέρχεται από την απάθεια μας να ασχοληθούμε με πράγματα δημιουργικά στο κοντινό μας παρελθόν. Με αυτό τον τρόπο με μαθηματική ακρίβεια χάσαμε το παρόν μας και απ’ ό,τι φαίνεται δυστυχώς χάνουμε και το μέλλον μας.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έπαιξαν κι αυτά ένα ρόλο σημαντικό όπου αντί να δικτυωθούμε σε μία μεταξύ μας επωφελή  επικοινωνία , καταντήσαμε να βγάζει ο καθένας τα απωθημένα του, πολλές φορές δε  με αχαρακτήριστο και αγενέστατο τρόπο, γεγονός  που καταδεικνύει ότι μάλλον δεν ήμασταν έτοιμοι για τέτοιου είδους επικοινωνία αφού δεν είχαμε κατορθώσει νωρίτερα να πετύχουμε μία στοιχειώδη ανθρώπινη καθημερινή επαφή  μεταξύ μας. Γιατί άραγε; Για έναν πολύ απλό λόγο, μας έλειπε και συνεχίζει να λείπει  η αγωγή! 

Τίποτα λοιπόν δεν είναι τυχαίο σε μία παρακμή, ούτε έρχεται μόνη της ξαφνικά από το πουθενά, μπορεί οικονομικοί  ή άλλοι παρεμφερείς λόγοι να δημιούργησαν πολλά προβλήματα ,όμως αυτό δε σημαίνει ότι έπρεπε να κατρακυλήσουμε  στο τελευταίο σκαλοπάτι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Έτσι αφού χάσαμε τα πάντα, οικονομία, ευμάρεια και γενικότερα αυτα  που λέμε μια άνετη ζωή, μαζί χάσαμε και κάθε ενδιαφέρον για την ανάταση του νου και της ψυχής μας.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο του Μαρτίκα της Βρισηίδας και του Σασμού ! Στον κόσμο του facebook του Twitter και του Instagram τα οποία τα κάναμε τρόπο ζωής.