Στις 19 Νοεμβρίου 1906 οι Βούλγαροι τους έστησαν καρτέρι. Ο Νταλίπης πρώτος στη γραμμή έδινε θάρρος στα παλληκάρια του. Μία σφαίρα βρίσκει το γενναίο παλικάρι και του αφαιρεί την ζωή.
Σκοτώθηκε στη ράχη «Ασβού των Κορεστίων» στο δρόμο προς την Πρέσπα. Ήταν ζωσμένοι από τον τουρκικό στρατό και τους βουλγάρους. Ο Σπύρος Κύρου κάτω από βροχή σφαιρών πλησιάζει τον σκοτωμένο αρχηγό και του παίρνει το τουφέκι.
Το σώμα προ του κινδύνου οπισθοχωρεί. Κατά την υποχώρηση φονεύεται και ο ατρόμητος Παύλος Κύρου. Την επομένη ημέρα δύο γυναίκες η Σπύραινα και η Στεφάνα Κύρου πήγαν να βρουν τα σώματα των δύο ηρώων. Τον μακαρίτη Νταλίπη τον είχαν παραμορφώσει από τις μαχαιριές. Μετέφεραν το σώμα του στο Λουμπούρο Ρίτσης όπου το έθαψαν.
Μετά από μερικές ημέρες ειδοποίησαν την οικογένεια του η οποία, αφού ζήτησε άδεια από τις Τουρκικές Αρχές, τέλεσε πανδήμως επισήμως κηδεία, την οποίαν παρακολούθησαν τα γύρω χωριά με τους δασκάλους και μαθητές, δείχνοντας σπάνιο θάρρος επί τουρκοκρατίας.
Ο Δημήτριος Νταλίπης άφησε ορφανά μία κόρη και τέσσερα αγόρια. Ένας από τους γιους του ήταν ο Τάσος Νταλίπης, ο οποίος μεταφέρθηκε από το Ελληνικό κράτος για ασφάλεια στην Αθήνα. Έγινε αξιωματικός του Ελληνικού στρατού, πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους σαν εθελοντής, κατόπιν στη Μικρασιατική εκστρατεία σαν αξιωματικός και τέλος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο στην Αλβανία όπου και τραυματίστηκε. Συνέχισε τον αγώνα στη Κρήτη και κατόπιν στη Μέση Ανατολή.
Είχε εκλεγεί τέσσερις φορές βουλευτής Καστοριάς-Φλωρίνης, και σαν υπουργός – Γενικός Διοικητής Δυτικής Μακεδονίας, ήταν ο πρώτος Έλληνας πολιτικός ο οποίος το 1946 κατάγγειλε τον Τίτο, ότι επιβουλεύεται την Ελληνική Μακεδονία μέσω της προπαγάνδας των Σκοπίων. Πέθανε το 1949.
Ο άλλος γιος του Δημητρίου Νταλίπη ο Αθανάσιος Νταλίπης έγινε και αυτός αξιωματικός του Ελληνικού στρατού, εφονεύθη δε ως ανθυπολοχαγός μαχόμενος εις την Μικρασιατική εκστρατεία στις 11 Ιουνίου 1921.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γηξκ.