 |
| Μήδεια : Το τραγικό θύμα του Ευριπίδη . |
Η Ιστορία της«Μήδειας»κατα τον μύθο είναι πολυ διαφορετική απο την Μήδεια της τραγωδίας του Ευριπίδη . Η κατα την ιστορία ή κατα τον Μύθο Μήδεια, μετά το χωρισμό της με τον Ιάσωνα παίρνει τα παιδιά της και γυρίζει στην πατρίδα της .
Απο Θύτης - Θύμα .
Εκεί μπαίνει μια τελεία και μια παύλα ενω δεν υπάρχει τίποτα επιπλέον προς περαιτέρω διερεύνηση . Τώρα είναι “ανεξευρεύνηται αι βουλαί Ευριπίδου" για ποιόν λόγο έπλεξε την παραποίηση ενος μύθου η την παραμυθία ενός μύθου καθιστώντας την Μήδεια παιδοκτόνο. Βέβαια ενας τραγωδός ή ενας κωμοδιογράφος ή ενας σατυρικός συγγραφέας υποχρεωτικά καθιστά εαυτόν και σεναριογράφο .
Το Θέατρο στην αρχαία Ελλάδα σε όλες του τις εκφάνσεις ως θεσμός μιας εποχής (τραγωδία- κομωδία - σάτιρα ), δεν παύει να είναι αποδέκτης ενος σεναρίου κατ επιλογή και κατά το δοκούν του σεναριογράφου, όπως και σήμερα άλλωστε . Εξάλλου μην ξεχνάμε οτι απονέμονταν βραβεία στα θεατρικά έργα στην Αρχαία Αθήνα . Αξιοσημείωτον είναι οτι η «Μήδεια» του Ευριπίδη λαμβάνει το τρίτο βραβείο Τραγωδίας στον διαγωνισμό της περιόδου εκείνης.Αυτό ακριβώς κάνει λοιπόν ο Ευριπίδης, προσπαθεί να συγγράψει ενα σέναριο τρόπο τινά " πιασάρικο" όπως θα λέγαμε στην πλήρως εμπορευματοποιημένη και παγκοσμιοποιημένη μας εποχή.
Αν δούμε τους διαλόγους της κατα τον Ευριπίδη τραγωδίας της Μήδειας οπου αναφέρει σε ενα σημείο:
«ἀνὴρ δ᾽, ὅταν τοῖς ἔνδον ἄχθηται ξυνών,
245
ἔξω μολὼν ἔπαυσε καρδίαν ἄσης·
{ἢ πρὸς φίλον τιν᾽ ἢ πρὸς ἥλικα τραπείς·}
ἡμῖν δ᾽ ἀνάγκη πρὸς μίαν ψυχὴν βλέπειν.
λέγουσι δ᾽ ἡμᾶς ὡς ἀκίνδυνον βίον
ζῶμεν κατ᾽ οἴκους, οἳ δὲ μάρνανται δορί·
250
κακῶς φρονοῦντες· ὡς τρὶς ἂν παρ᾽ ἀσπίδα
στῆναι θέλοιμ᾽ ἂν μᾶλλον ἢ τεκεῖν ἅπαξ.»
ΜΕΤΦΡΑΣΗ
«Ο άντρας αν βαρεθεί μέσα στο σπίτι του
βγαίνει έξω και της καρδιάς το βάρος ελαφρώνει
245
κοντά σε φίλους και σε συνομίληκους.
Λένε οι άντρες πως εμείς ακίνδυνη ζωή
στο σπίτι ζούμε ενώ εκείνοι πολεμούν στη μάχη.
Ανόητοι άντρες.
250
Τρεις φορές θα προτιμούσα σε ώρα μάχης
δίπλα στην ασπίδα να σταθώ
από το να γεννήσω μια φορά.»
Πεμπτουσία όλου αυτού του διαλόγου Μήδειας - ΧΟΡΟΥ , καθίσται ασφαλώς το «ὡς τρὶς ἂν παρ᾽ ἀσπίδα στῆναι θέλοιμ᾽ ἂν μᾶλλον ἢ τεκεῖν ἅπαξ.» Η ίδια η Μήδεια περιγράφει ας μου συγχωρεθεί η έκφραση τον κίνδυνος της « μητρικής θυσίας » ο οποία κατα την ίδια είναι μεγαλύτερος απο τον κίνδυνο στην θυσία της μάχης. Τρεις φορές θα προτιμούσα σε ώρα μάχης δίπλα στην ασπίδα να σταθώ από το να γεννήσω μια φορά
Δεν μπορεί λοιπόν μια γυναίκα που κατα αυτόν τον τρόπο εκφράζεται για την μητρότητα να σκοτώνει μεθύστερα τα δικά της τα παιδιά. Απλώς ο Ευριπίδης έπρεπε να γράψει το δικό του σενάριο ή καλύτερα το δικό του παραμύθευμα.
Αυτό φυσικά δεν στερεί τίποτα απο την κατα Ευριπίδη "Μήδεια„ σαν ενα κληροδότημα ανεκτίμητης αξίας , ενα παγκόσμιο ιστορικό μνημείο θα έλεγε κανείς της κλασικής αρχαιότητας και εν γένει του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Μην ξεχνάμε οτι το δημοκρατικό για την εποχή του πολίτευμα των Αθηνών , προάγει το Θέατρο λόγω της ελευθεριότητας της σκέψης των λόγων και έκφρασης ,πράγμα που δεν μπορεί να επιτρέψει εξ ορισμού η ολιγαρχική Σπάρτη .
Αθώα συνεπώς η κατα τον μύθο Μήδεια του «αίματος τούτων» (των παιδιών της δηλαδή ) , ένοχη κατα τον Ευριπίδη και κατα την μεθέπειτα ανθρώπινη μνήμη η οποία απομνημόνευσε με τον καιρό την Μήδεια της τραγωδίας, ενω διέγραψε τελείως απο τον " σκληρό" της δίσκο την Μήδεια του Μύθου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γηξκ.