ΡΩΣΙΑ : Ο « ΜΠΕΛΑΣ» ΤΗΣ ΟΜΟΔΟΞΙΑΣ.

Η ιδέα της θρησκευτικής ταύτισης  -ή ομοδοξίας αλλοιώς -μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας , είναι μια λανθασμένη εκτίμηση εδώ και αιώνες ,η οποια θέλει να υπαγορεύσει μια υποτειθέμενη ενσυνείδητη σχέση αδελφικών συναισθημάτων μεταξύ των δυό λαών,εθνών , χωρών.

Η εξέλιξη αυτή ομως διαψεύδεται  αν παρακολουθήσει  κανείς με ψυχραιμία την ιστορική ροή των γεγονότων.

Την εποχή του Βυζαντίου οι Ρώσοι ( Ρως ) έκαναν πλιάτσικο στις επαρχίες της Αυτοκρατορίας για αυτο και αντιπαρατέθηκε ο Ιωάννης ο Τσιμισκής μαζί τους μέχρι που κατάφερε να τους αποβάλλει πέραν των ορίων της Αυτοκρατορίας το 971 μ.Χ.

Το 1792 η Αικατερίνη η Μεγάλη με την Ρώσο-Οθωμανική  συνθήκη του Ιασίου εγκαταλείπει τον Λάμπρο Κατσώνη   ο οποίος λειτουργούσε με δικές τις εντολές  και υφίσταται συντριβή στην Άνδρο που έμεινε και το γνωστό ,”αν σ αρεσει μπάρμπα Λάμπρο ξαναπέρνα απο την Aνδρο”. Το φιλορωσισμό εκείνο ενίσχυσαν ακόμα προφητείες και θρύλοι για την λυτρωτική επέμβαση από ένα ομόθρησκο κράτος, που έβρισκαν πρόσφορο έδαφος και συγκινούσαν όλες τις κοινωνικές τάξεις ( εδώ και χρόνια βαστάει αυτή η κολώνια) .

Το χειρότερο από όλα ήταν  λίγο νωρίτερα το το 1774, μετά την αποχώρηση των Ρώσων από την Ελλάδα και το αποτυχημένο κίνημα του Ορλώφ, η απόφαση του Διβανίου να φονευθουν ολοι οι Έλληνες ανεξαρήτως φίλου και ηλικίας  η οποία τελικά αποφεύχθηκε χάρη στην άποψη του Τούρκου αρχιναύαρχου Χασάν Τζεζαϊρλή, ο οποίος κατόρθωσε τελικά να επιβάλει την άποψή του με το ακαταμάχητο επιχείρημα «Εάν φονευθώσιν όλοι οι Έλληνες, ποίος θα πληρώνη το χαράτσι;» . Κάποια στιγμή θα κάνουμε μια αναφορά στον Χασάν Τζεζαϊρλή, σε αυτόν οφείλεται, έστω και άθελα του,  το οτι αποκόπηκε η Αλβανοποίηση της Πελλοπόνησου , και των νησιών . Εκείνη την εποχή μεχρι και οι κλέφτες στα βουνά καθώς και ο πατέρας του Κολοκοτρώνη συμμάχησαν με τον Τούρκο Ναύαρχο. Όπως αναφέρει ο Σάθας "Τα πάντα είχεν αφανίσει η Αλβανική πανώλη. Εκεί ένθα προ ολίγου υπήρχον πόλεις και κώμαι πολύανδροι και ευδαίμονες, ήδη έβλεπέ τις θανάτου ερήμωσιν, και πυριφλεγή ερείπια. Η Πελοπόννησος πάσα είχε σχεδόν απογυμνωθή κατοίκων”.

Τον Υψηλάντη ο Τσάρος τον εγκατέλειψε  παρα τις διαβεβαιώσεις που  του ειχε δώσει για βοήθεια  στην μάχη στο Δραγατσανι τον Ιούνιο του 1821 μεχρι που αποδεκατίστηκε αυτός και ο στρατός του.  Στις 30 Απριλίου 1821 πραγματοποιήθηκε, με τη συγκατάθεση της Ρωσίας, είσοδος των Οθωμανικών στρατευμάτων στη Μολδοβλαχία. Με αρχιστράτηγο το βαλή της Σιλιστρίας Σελίμ Μεχμέτ, οι Οθωμανοί πέρασαν τα σύνορα από την περιοχή της Βράιλας και η πρώτη μεγάλη σύγκρουση έγινε την 1 Μαΐου 1821 στο Γαλάτσι – στο οποίο η ελληνική σημαία είχε υψωθεί στις 21 Φεβρουαρίου 1821 από το Βασίλειο Καραβία - το οποίο οι Τούρκοι ανακατέλαβαν με μεγάλες απώλειες στον άμαχο πληθυσμό. 

 Η Ρωσία τότε έσωσε την οθωµανική αυτοκρατορία από τη διάλυση σ’ εκείνη την κρίσιµη στιγµή, γράφει ο Τουργκένιεφ. Αποκηρύσσοντας το κίνηµα του  Υψηλάντη, καταδικάζοντας την ελληνική εξέγερση µε τις εγκυκλίους προς τους κατά τόπους Ρώσους προξένους και διαβεβαιώνοντας την Πύλη για τη νοµιµοφροσύνη της εµπόδισε τη γενίκευση του ξεσηκωµου σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τµήµα της οθωµανικης αυτοκρατορίας και αλλού ίσως.  Η Ρωσία, γράφει ο Τουργκένιεφ, δεν είχε στο νου της, τον τελευταίο καιρό, να ελευθερώσει τους οµόθρησκους Έλληνες από τον οθωµανικό ζυγό.», «Η Ρωσία ήταν “φίλη της Πύλης” …», «Κατα τον Τουργκένιεφ ολα αυτα τα µέτρα του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, µέτρα συνετα και νόµιµα, επιδοκιµάσθηκαν µε εκδηλώσεις ευγνωµοσύνης από την οθωµανική Κυβέρνηση.» (Κυριάκος  Σιµόπουλος: «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα τού 1821», τόµος α΄, Αθήνα 1979, σελ. 162,

Στην ναυμαχία του Ναυαρίνου αποφάσισε  η Ρωσία την τελευταία στιγμή να στείλει στόλο µόνο και µόνο για να µη µείνει απ’ έξω απο τις μεγάλες Δυνάμεις που ήθελαν την ελληνική ανεξαρτησία .Θα πρέπει να σηµειωθεί ότι τα Ρώσικα πολεµικά πλοία ήταν λιγότερα από τα Βρετανικά και τα Γαλλικά, καθώς και ότι µπήκαν τελευταία στον κόλπο. Η Γαλλία ένωσε τις άλλες δύο δυνάμεις προκειμένου να αποκατασταθεί ο ηγετικός ρόλος της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις μετά από την ήττα της στους Ναπολεόντειους πολέμους.

Το 1905 οι κάτοικοι της αυτόνομης Κρήτης εξεγείρονται κατά του ύπατου αρμοστή του νησιού πρίγκιπα Γεωργίου δυσαρεστημένοι από τους κακούς του χειρισμούς του στο θέμα της ένωσης με την Ελλάδα. Και ενώ η Γαλλία και η Αγγλία τηρούν μια στάση αναμονής, η Ρωσία στέλνει ένα πολεμικό της πλοίο το οποίο βομβαρδίζει τις θέσεις των επαναστατών ( να μη μπερδεύουμε αυτό το γεγονός με το βομβαρδισμό στης Σούδα το 1897 ). 

Την δεκαετία του 30΄ ο Στάλιν εφάρμοσε μια εκτεταμένη πολιτική διώξεων «επικίνδυνων» εθνικών μειονοτήτων που διαβιούσαν σε σοβιετικό έδαφος. Ως αποτέλεσμα, χιλιάδες Πόντιοι εξοντώθηκαν με την ανυπόστατη κατηγορία «εχθροί του λαού»... 

Καμία συμβολή ή βοήθεια δεν φαίνεται να προσέφερε στην ιδέα της επανάστασης του 21 για την ανεξαρτησία της Ελλάδας και γενικότερα σε όλα τα ελληνικά θέματα μέχρι σήμερα η θέση της υπήρξε ανέκαθεν αρνητική παρά θετική . Εξ αυτού του λόγου πλην του Πούσκιν και κάποιου Ναυάρχου Ουσακώφ δεν θα βρει ο ιστορικός ερευνητής άλλα  ονόματα Ρώσων φιλελλήνων . Ειναι μη πιστευτό αλλά απόλυτα αληθές οτι δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα ονόματα Ρώσων φιλελλήνων γεγονός που υποδηλώνει του λόγου το αληθές.

Τώρα αν ισχύει οτι ο εχθρός του εχθρού μου ειναι φίλος μου , αυτο μάλλον δεν ισχύει , διοτι απλά δεν υφίστανται ίδιοι εχθροί μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας παρα μονο περιστασιακά .

Ωστόσο ,τόσο το ομόδοξο όσο και το ομόθρησκο ( διαφορετικό πράγμα είναι το ομόαιμο και το ομόφυλον)  ,εχει αποδειχτεί οτ τελικά δεν ενέχει θέση προτρεπτικου παράγοντα συμμαχιών στην εξέλιξη του ιστορικού γιγνεσθαι .

Οσο για την Τουρκια πιθανολογείται οσο ποτέ άλλοτε (χωρίς να είναι και βέβαιο ) οτι είναι δυνατόν να τριχοτομηθει (αργά ή γρήγορα ), όμως  αιτία δεν θα ειναι ασφαλώς οι Ρώσοι είτε είναι είτε δεν είναι έως τότε σύμμαχοι της , αλλά οι ίδιοι οι προηγμένοι οικονομικά και κοινωνικά Τούρκοι , που θέλουν να αποσχιστεί η Ευρωπαϊκή Τουρκια απο το υπόλοιπο κοινωνικά και μορφωτικά υποανάπτυκτο κράτος .