Δεν υπάρχει πιθανώς μεγαλύτερη προσωπική και πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών αρχηγών στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας από αυτή του Α.Παπανδρέου με τον Κ.Μητσοτάκη . Μια αντιπαράθεση που κράτησε τουλάχιστον 40 χρόνια ,αλλά διατηρούσε με πρωτοβουλία και των δύο ανοιχτές τις βαλβίδες «εκτόνωσης» όταν οι στιγμές το απαιτούσαν.
Με τα όποια λάθη ασφαλώς έγιναν και από τους δυό όλα αυτά τα χρόνια είχαν καταφέρει να φανούν ευφυέστεροι της προσωπικής τους αντιπαλότητας και όταν οι συνθήκες τους ανακαλούσαν στο ύψος των περιστάσεων «υπάκουαν» σχεδόν αυθόρμητα για να αποφευχθούν τα χειρότερα για την Ελλάδα . Κατόρθωσαν το 1989 έστω και με το ζόρι να συμμετέχουν στην «Οικουμενική Κυβέρνηση» Ζολώτα , όπου μάλιστα προς τιμή του είχε συμπεριληφθεί και ο τότε «Συνασπισμός», κατορθώνοντας έτσι έστω και για μικρό χρονικό διάστημα να μην δημιουργηθεί μια ακυβερνησία που θα ήταν ασφαλώς πολύ επώδυνη για την χώρα .
Ομοίως και στην «κρίση» του 1987 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μαζί με τον Χαρίλαο Φλωράκη διατήρησαν μια κοινή γραμμή πλεύσης με την κυβέρνηση Παπανδρέου όταν φτάσαμε ένα βήμα πριν από τον πόλεμο με την Τουρκία στην υπόθεση του «Σισμικ» ή αλλοιώς βυθίσατε το Χόρα»
Οι παλαιοί πολιτικοί ήξεραν να συνομιλούν μεταξύ τους όταν χρειαζόταν και είχαν την σοφία να κάνουν υποχωρήσεις. Κατανοούσαν ότι η εμμονική αντιπαράθεση στρέφεται τελικά κατα αυτών των ιδίων αλλά και της Ελλάδας. Δεν υπήρχε περίπτωση όποιος και να ήταν αρχηγός κράτους, όταν βρισκόταν στο εξωτερικό να διαπραγματευθεί για την χώρα, ο άλλος να του κάνει φτηνή αντιπολίτευση . Περίμενε να επιστρέψει και μετά έκανε ότι θεωρούσε απαραίτητο για να εκφράσει τις δικές του απόψεις.Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο τύπος της εποχής.
Οι τελευταίοι που κράτησαν κάπως τα προσχήματα ήταν ο Καραμανλής και ο Σημίτης, μετά η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη . Μήπως θυμάται κανείς πόσα χρόνια έχει να συγκληθεί έστω και για τους τύπους το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών ; Απαξιούν πλέον οι πάντες να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να μιλήσουν γιατί ο εγωισμός έχει υπερπερισσεύσει πανταχόθεν . Υποτείθεται ότι οι πολιτικοί αρχηγοί τα τελευταία χρόνια αν μη τι άλλο είναι σε πολύ νεότερη ηλικία από τους παλιούς και αυτός θα ήταν ένας σημαντικός ρόλος να μην είναι τόσο πολύ άκαμπτοι και συγχρόνως σκληροπυρηνικοί.
Κάποια στιγμή όλα αυτά «τα παλιόπαιδα τα ατίθασα» όπως θα έλεγε και ο Τσιφόρος ,θα έχουν καταφέρει να αυτοεγκλωβιστούν σε μια κατάσταση που η μόνη έξοδος θα είναι το ίδιο το αδιέξοδο .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γηξκ.