Η χθεσινή επίσκεψη του προέδρου της Κίνας στην Ρωσία είναι προφανώς μια ανταπάντηση του Πούτιν απέναντι στις επισκέψεις των ηγετών της Δύσης στην Ουκρανία.
Ουσιαστικά θεμελιώνει μια σύγκρουση και ένα διαχωρισμό ο οποίος φαίνεται προς το παρόν αναπόφευκτος μεταξύ μέρους της Ανατολής και της Δύσης.
Ξεκίνησε ήδη σαν ένα είδος Οικονομικής αναμέτρησης και επιβίωσης, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για μια διαχωριστική γραμμή η οποία απ’ ότι φαίνεται θα ταλαιπωρήσει για αρκετά χρόνια τον πλανήτη. Αυτή η αντιπαράθεση δεν θα είναι όπως την ξέραμε σήμερα δηλαδή μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών. Χθες την ηγεμονική σκυτάλη ο πρόεδρος Πούτιν την παρέδωσε οριστικά στον κινέζο επισκέπτη του.
Ένα άλλο σημείο που μπορεί κανείς να παρατηρήσει, είναι ότι με την εμπλοκή της Κίνας ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας θα κρατήσει επί μακρόν με ότι σημαίνει αυτό και για την Ανατολή και για τη Δύση. Η Κίνα τώρα σε ηγετικό ρόλο θα κοιτάξει να χειραγώγηση την κατάσταση κατά το δοκούν και κατά τα συμφέροντα της, από την άλλη πλευρά η Ρωσία θα παραμείνει μάλλον ένας απλός θεατής των εξελίξεων.
Η σημερινή αμερικανική εξωτερική πολιτική κατάφερε ότι από το 1972 προσπαθούσε να αποφύγει ο Νίξον ( όπως πριν λίγο καιρό δήλωσε και ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Αμερικής Χενρυ Κίσσινγκερ ) , η Κίνα έπεσε στην αγκαλιά της Ρωσίας . Μόνο που τώρα συνέβη κάτι ακόμα πιο τραγικό, η Ρωσία έπεσε στην αγκαλιά της Κίνας. Αυτός ο συνδυασμός προφανώς δεν είναι και ο καλύτερος. Εξάλλου οι Κινέζοι το φύλαγαν στους Αμερικανούς από την εποχή που ο Τραμπ είχε αρχίσει το ρωσικό φλερτ του 2016 ενώ συγχρόνως άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου στο Πεκίνο.
Παίζοντας με τα νεύρα των «κόκκινων καπιταλιστών» στο πιο ευαίσθητο εθνικό τους θέμα, ο Τραμπ έσπευσε τότε να μιλήσει στο τηλέφωνο με την πρόεδρο της Ταϊβάν, δείχνοντας πού γράφει το διπλωματικό πρωτόκολλο μισού αιώνα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας .
Ηταν ένα επικίνδυνο παιχνίδι με ρίσκο το οποίο τελικά γυρίσε μπούμερανγκ. Ο Σι δεν ήταν το είδος του ηγέτη που θα κατευνάσει τον Τραμπ. Η ανερχόμενη Κίνα τότε είχε τη δική της ρεαλιστική σχέση με τη Ρωσία του Πούτιν. Οι δύο χώρες δεν θα αποξενώνονταν εύκολα
Όμως για να είμαστε δίκαιοι, αυτό το πρωτόκολλο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο παρέκαμψε αλλά για διαφορετικούς λόγους και ο πρόεδρος Μπάιντεν με την επίσκεψη της Πελόζι προ μηνών στην Ταιβάν και μάλιστα εν μέσω ρώσο ουκρανικού πολέμου.
Όλα αυτά στην ουσία, ήταν μια δημόσια αμφισβήτηση της πολιτικής της «Μιας Κίνας», με την οποία η Ουάσιγκτον αποδεχόταν έστω και σιωπηρά ότι η Ταϊβάν ήταν μέρος της Κίνας. Τόσο ο Μπάϊντεν όσο και ο Τράμπ είχαν ρίξει μαχαιριά στην καρδιά των σινοαμερικανικών σχέσεων από την εποχή του διάσημου «ανοίγματος στην Κίνα» επί Νίξον, το 1972.
Τώρα προφανώς η κατάσταση γίνεται δαιδαλώδης και πολυσύνθετη , αφού βρισκόμαστε εκτός όλων των άλλων μπροστά σε μια οικονομική κρίση που γεννήθηκε από την σύγκρουση Ουκρανίας Ρωσίας και η οποία ασφαλώς δημιουργεί τεράστια προβλήματα και επιπλοκές όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά απο ότι φαίνεται από την κατάρρευση τριών Αμερικανικών Τραπεζών και στις ίδιες της ΗΠΑ.
Οι Κινέζοι φαίνεται προς το παρόν να παίρνουν το αίμα τους πίσω, αυτό όμως που συμβαίνει παγκοσμίως , σίγουρα δεν θα τους ευνοήσει οσο πιθανόν πιστεύουν .Η οικονομία της χώρας βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις, συν τοις άλλοις εδώ και καιρό η πολυπληθής Ασιατική χώρα έχει πάψει να αποτελεί την Παγκόσμια Ατμομηχανή της Οικονομικής Ανάπτυξης .
Με εκτίμηση
Παναγιώτης Κουντουριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γηξκ.